یه زمانی فوتوشاپ(Photoshop) خیلی دنبال این بود که منو اسیر خودش کنه واسه همینم گاه و بیگاه سر راهم سبز میشد و شروع میکرد به دلبری اما من بیخیال از کنارش رد میشدم و حالشو میگرفتم ولی اون نا امید نمیشد و همچنان تعقیبم میکرد به امید اینکه روزی بتونه منم با خودش همراه کنه
اما برعکس رابطه خرابم با فوتوشاپ هروقت توی ویندوز چشمام به جمال نورانی عمو Paint روشن میشد یک احساس آرامشی بهم دست میداد که نگو و نپرس اینقدر باهاش راحت بودم که ترجیح میدادم بیشتر کارهای مربوط به عکسم رو با کمک اون انجام بدم